Huis- Geen huis. Vluchtelingen, jonge mannen, uit Afrika dromen van een mooie wereld in Europa, komen in grote drommen in de fake wereld van Europa terecht waarin ze nep horloges, mobieltjes, tassen, sportschoenen en zonnebrillen verkopen. Ook verkopen ze Eifeltorentjes als sleutelhanger terwijl ze zelf geen sleutel van een huis hebben. Het laat het schrijnende van hun dubbele situatie zien. Op – zoek naar een huis, een thuis belanden ze in een wereld die balanceert tussen fake en niet-fake.  Dat raakt me.

Het dorp Banholt, waar ik geland ben, heeft me uitgedaagd om tijdens de corona tijd de tradities van het dorp te verbeelden in schilderijen als ware het reisschetsen. Het heffen van de den en de Bronk, welke tijdens het Pinksterweekend normaal plaatsvinden en het hele dorp met elkaar verbinden, ging niet door. Op basis van mijn foto’s en herinneringen van de voorafgaande jaren heb ik een serie schilderijen gemaakt die het verhaal van de den tot leven brengen. De versierde knollen begeleid door de jongens van de jonkheid trekken door het landschap met de kar waarop de net gekapte den ligt. Vlakbij het dorp gaan de jonge meisjes op de den zitten en arriveren al zingend in het dorp. De den wordt in de avond geheven door de getrouwde mannen uit Banholt. De daaropvolgende ochtend trekt de processie door het dorp en eindigt in de kerk en de kroeg.

Onderweg naar dichtbij en veraf ben ik verwonderd en teken op wat ik ervaar als ware het notities. Soms herkenbaar, soms geabstraheerd, maar altijd in verbinding met de sfeer van de plek. Kleuren, vlakken, bewegingen en de ruimte worden opgetekend en leiden naar series naar aanleiding van een reis. Bijvoorbeeld de termietenheuvels in Namibië, de kleur van het land en het zand zijn aanleiding tot schilderingen.

Ik ook # jij ook. De rond speurende blikken van onze belagers screenen de mogelijkheden voor grensoverschrijdend gedrag. De grens van de grens is moeilijk te definiëren maar heel goed voelbaar. Een onderzoek naar beelden van blikken in rood-roze kleuren op zoek naar ronde vormen, die leiden naar autonome beelden, waarin gezichten maskers worden, lijven lijnen worden en lijnen worden landschappen.

Herinneringen lopen zonder besef van tijd en ruimte door elkaar en zijn soms dichtbij helder zichtbaar en vaak veraf en onbereikbaar. In van dit proces ontstaat een droombeeld waarin heden en verleden elkaar ontmoeten in de oneindige ruimte.

Zwemmen-zweven. Zwemmen is als zweven in het water. Zweven is als zwemmen in de lucht. Los van iedere materie onderdeel zijn van een groter geheel. Het dode vogeltje zweeft in de lucht van de herinnering, de zwemmer zweeft in de lucht, de muis in zijn hol als onderdeel van de aarde. Als golven in het water rondom de zwemmer is iedereen omgeven door golven, een directe omgeving in de oneindige ruimte. Het graf van het ons lieveheersbeestje een letterlijke vertaling.

De her-inneringen van landschappen als lijnen, kleuren en uitzichten zijn aanleiding om in een spel van kleuren, verhoudingen en composities te onderzoeken in grote en kleine formaten. De abstrahering van het licht van de zonsondergang, de dauw van de ochtend en de mist in het dal. De glinstering van het veranderende landschap van iedere dag en van ieder seizoen.

Schetsboeken. In mijn schetsen zijn denken en voelen een. Geen vooropgezet plan, maar vrij vloeien de lijnen en kleuren over het papier en verbeelden, dat wat ik niet bestond. Een fascinerend spel dat eindeloos doorgaat. Zo ook de notities van reizen langs landen en landschappen, mensen en voorwerpen, notities als flarden van beleving, notities van tijd en ruimte. Inspiratiebron en springplank naar mijn grotere werk.